راه‌اندازی، مدیریت و ارزیابی پارک‌های علم و فناوری

توضیحات

راه‌اندازی، مدیریت و ارزیابی پارک‌های علم و فناوری

ارائه گزارش جهت بهبود عملکرد پارک‌های علم و فناوری/

نویسنده: مهدی عباسی

با توجه به شرایط کرونا و طرح فاصله گذاری اجتماعی، ارسال کتب تنها با پیک و یا پست امکان پذیر می باشد.

***به هیچ عنوان خرید حضوری نداریم***

**خریداران عزیز توجه فرمایید**

با توجه به طرح فاصله گذاری اجتماعی و شیوع ویروس کرونا ، لطفا جهت ارسال سریع کتب مورد نظر با تلفن همراه (09107556705)تماس حاصل فرمائید.

پیش­گفتار

اگر نگاهی به مختصات اقتصاد ایران داشته باشیم، مشاهده می­شود که سهم عمده خلق ارزش افزوده، مبتنی برمنابع طبیعی و نفت بوده است و این نظم اقتصادی و اجتماعی، منجر به عدم تعادل در بازارهای اقتصادی شده و باعث گردیده که از تمامی امکانات و ظرفیت­های بالفعل و بالقوه به خوبی استفاده نشود. تجهیز منابع با محوریت نفت و تخصیص و بازتوزیع آن، اثرات گسترده­ای بر ساختار اقتصادی، سیاسی و اجتماعی کشور به همراه داشته است. از این­رو طراحی مدلی متفاوت با توجه به ماتریس “مطلوبیت- امکان پذیری” و ظرفیت نهادی کشور مهم است. یکی از مهم­ترین ظرفیت­ها، خلق ثروت از کانال دانش و فناوری است. این تغییر پارادایم توسعه­ای، تجدید ساختار اقتصادی و تعریف نظم اقتصادی بر مبنای ارکان اقتصاد دانش بنیان را می­طلبد. بدون تردید طراحی زیست­بوم جدید نیاز به نهادسازی کارآمد، مدل­های اجرایی مناسب و زیرساخت فناوری و نوآوری مناسب می­باشد. یکی از کارآمدترین نهادهایی که توانسته نقش موثری در این زیست­بوم در تجربه جهانی ایفا نماید، پارک­های علم و فناوری می­باشند. وظایف نهادی پارک­های فناوری، خلق ثروت به وسیله تجاری ­سازی دستاوردهای پژوهشی، ایده­های نوآورانه و نظام استارت آپی می­باشد. زمانی خروجی پارک­های علم و فناوری به عنوان یکی از ارکان پایه­ای اقتصاد دانش­بنیان، می­تواند مورد دفاع قرار گیرد که بتوانند خلق ارزش­افزوده فناوری و اقتصادی نموده و نقش موثری در تولید ناخالص داخلی (GDP) استانی و چرخه اقتصاد محلی داشته باشند.

یکی از مسائل محوری که می­باید در فضای کنونی کشور به آن توجه نمود، آن است که نباید دانش­بنیانی را مترادف با فعالیت­هایی با فناوری بالا (High-Tech) در نظرگرفت. هر فعالیتی که بتوان عنصر دانش را در تابع تولید و ساختار هزینه آن وارد نمود، یک فعالیت دانش­بنیان خواهد بود. برای تحقق اقتصاد دانش­بنیان، می­باید بخش تحقیق و توسعه (R&D) تقویت یابد تا بستر خلق و انتشار درون­زای فناوری شکل گیرد. همچنین بخش تحقیق و نوآوری (R&I) حوزه خدمات نیز جایگاه حائز اهمیتی دارد. از سوی دیگر می­باید مدل مناسبی برای ایجاد خوشه­های نوآور و بسترسازی نهادی در راستای ایجاد مزیت شبکه­ای و رقابت شبکه­ای و ایجاد منافع مشترک برای بازیگران فعال در عرصه­ دانش بنیان را طراحی نمود. از این­رو ظرفیت­سازی نهادی، در راستای ایجاد پنجره واحد فناوری بسیار مهم است.

یکی از مشکلات جدی توسعه اقتصاد دانش­بنیان درکشور، نبود الگوهای مناسب توسعه بازار برای این محصولات است. ایجاد کریدورهای تجاری با محوریت بخش خصوصی و توسعه دفاتر کارگزاری تبادل فناوری در راستای قرارگیری بازار شرکت­ها در زنجیره ارزش جهانی، حائز اهمیت است. این خلاء با تقویت پایه­ای فن­بازارهای منطقه­ای و فراملی تا حدودی قابل تحقق است. شایان ذکر است که نباید پارک­های علم و فناوری در ایران بر اساس یک مدل استاندارد، منحنی عمر رشد خود را دنبال نمایند. هر پارک می­باید با توجه به زیست­بوم محلی، ظرفیت­های منطقه­ای و مزیت رقابتی پایدار منطقه­ای، الگوی مناسب برای توسعه درون­زای خود را طراحی نماید.